تهرانتویی

یکی از چیزهایی که این روزها خیلی میچسبه، مطالعه ی وبلاگ تهرانتوییه. آقای مشاطیان که یادم هست یک بار سالها پیش در شرکت خودمون دیدمش، انقدر خوب مینویسه که آدم خودش رو در اون محیط حس میکنه؛ مصداق بارز "وصف العیش، نصف العیش". به خصوص، مطالعه ی مطالب سریالی ایشون با عنوان "ورود مهاجری جدید" رو به دوستانی که کم کم عازم هستند توصیه میکنم. نوشته ی خوب، هیچ وقت قدیمی نمیشه و اگرچه بیشتر به تورنتو میپردازه اما میشه مطالبش رو به جاهای دیگه هم تعمیم داد.

پی نوشت- با اجازه ی نویسنده، بخشی از مطالبش رو اینجا مینویسم که با سبک نوشتنش آشنا بشین:
خانمی ایرانی ازشما می پرسد چند وقت است که اینجا آمده ای و شما می گویید سه روز. با تعجب می گوید که او یکسال است در کانادا زندگی می کند و هفته گذشته تازه YMCA را کشف کرده. با تعجب به هم نگاه می کنید و مکالمه در همین جا تمام می شود. با خودتان فکر می کنید چرا این خانم به کیسه نایلونی که توی فرودگاه دریافت کرده نگاه نیانداخته؟ چرا از هیچکس نپرسیده؟ معلم برمی گردد و کار ادامه پیدا می کند.
موقع ناهار پیتزا کلوچه ای ها را در می آورید و گرم می کنید. به به! باغت آباد انگوری! عجب چیزیه! چرا سه تا نیاوردم. ولی دو تاش هم حسابی ما رو گرفت. بقیه هم دارند غذاهای خودشان را می خورند. چینی ها ماهی آب پز را انداخته اند روی پلوی شفته شده و دارند می خورند. بوی ماهی آب پز مو بر اندامتان سیخ می کند. چند نفری ماکارونی آورده اند، یک نفر جوجه و سیب زمینی پخته آورده و یک نفر هم یک شفته ای دارد می خوره که گویا دیشب لازانیا بوده. آن خانم ایرانی داره خورش کرفس مخلوط با پلو می خوره. غذا را تمام می کنید و هوس می کنید بروید بیرون چرخی بزنید تا ساعت 2 که کلاس آشنایی با محیط کار در کاناداست شروع بشود.