انتظار

خب؛ شش ماه ما هم تموم شد و انتظار برای مدیکال وارد مرحله‌ی طاقت فرساتری شد. از طرفی همونطور که این 6 ماه گذشت بقیه‌اش هم می‌گذره. اما موضوع اینه که این عمر ماست و اینجوری گذروندن راستش بهم نمیچسبه. خودم حس می‌کنم با خود 1 سال پیشم خیلی فرق کردم؛ نه اون فرقی که آدم دوست داشته باشه یا طبیعی باشه. یک انرژی تو خودم حس می‌کنم که منتظرم اونطرف و تو یک فضای دیگه (با مشخصاتی که نمی‌تونم بگم) ازش استفاده کنم و می‌ترسم این انرژیه تموم بشه. نگه داشتن این انرژی خودش انرژی می‌بره. انگار یه مشعل روشنی گرفتی دستت و میخوای به یه جا برسونی و نگران باشی که نکنه تا مقصد خاموش بشه. خلاصه که با نگرانی داریم این مشعل رو حمل می‌کنیم. اما به قول اوباما: بله؛ ما میتوانیم! (Yes, We can)